Μετράω τις μέρες μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο που επέλεξα να ασπαστω και να κάνω μέρος της καθημερινότητας μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου λαχταρω ένα τέλος. Πολλές φορές με αιφνιδίασε. Ήρθε την στιγμή που δεν το περίμενα. Ήρθε και με άλλαξε, κάθε φορά. Τώρα είμαι έτοιμος. Τόσο καιρό σερνομουν... Κι όσο κι αν ματωναν τα γόνατα μου εγώ εκεί. Να συνεχίζω. Μέχρι που δεν άντεξα άλλο. Και σηκώθηκα. Ακομα κι αν επρεπε να χασω μια ζωη. Ειχα ακομα μια μασκα. Τσαλακωμενη στο συρταρι μου. Την εβγαλα και την φορεσα. Κάποτε είπα ότι δεν θα ανταποδώσω τα άσχημα. Το κράτησα. Το έκανα φυλαχτό μου και το πέρασα στον λαιμό μου. Πως να κρατησω ομως τοσο βαρος... Εγινε θηλια κι οσο παει, με πνιγει.Κι η αλήθεια μου είναι ότι μετά από τόσους ανθρώπους που πέρασαν από διπλα μου. Μόνο ένας μου λείπει πραγματικά. Ενας που όσα αστέρια κι αν πέσουν για μενα...κανενα δεν θα γίνει ευχή μου. Οι λέξεις μου πάλι διάσπαρτες με νόημα που κάνεις δεν καταλαβαινει... Μοναχα ο καθρεφτης μου. Οι πράξεις μου παράξενες σαν κι εμένα,αλλοπρόσαλλες. Κανεις δεν μπορεί να με καταλάβει. Ούτε καν εγώ. Κι όμως κάποιος....κάποτε... με κοίταξε στα μάτια κι είδε την ψυχή μου. Μου έβγαλε στην επιφάνεια κάτι βαθειά κρυμμένο... και τώρα τι? Που? Η λογική εδωσε την σκυτάλη στην παράνοια κι εγώ πως να αντιδράσω? Η μασκα έγινε ένα με την σάρκα μου ξανά.....Κι εγώ ένας παλιάτσος στην μέση ενος ροντέο να παίρνω χειροκρότημα. Κι όλα καλά. Έτσι δεν είναι? Κι όσο οι μέρες περνούν, τόσο οι ώρες παγώνουν και με ματώνουν. Που είσαι να μου πεις ότι όλα θα περάσουν. Που είμαι να σου πω ότι όλα θα πάνε καλά. Έμειναν μόνο οι λέξεις. Καπνός που σιγά σιγά εξατμίζεται κι αυτός. Γι αυτο αφέθηκα στο ποτάμι κι ας με πάει όπου θέλει. Αφού όπου κι αν πήγα.... Μου βγήκε σε κακο. Τώρα που άφησα τα ηνία....Ίσως τα καλύτερα που ήρθαν για τόσους και τοσους...να έρθουν επιτελους και για μένα.
Περίεργο πράγμα ο χρόνος και ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε. Δίνουμε χρόνο σε
καταστάσεις ,σε ανθρώπους, λες και ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε εμείς οι ίδιοι. «Θα τα
πούμε αύριο». Μεγάλη κουβέντα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάνονται ζωές ολόκληρες.
Πως ξέρεις ότι το αύριο θα ξημερώσει και για σένα; η για μενα η για τον οποιοδήποτε.Πως ξέρεις ότι όλα όσα έχεις μάθει να
κάνεις, να είσαι…Όλα αυτά δεν μπορούν να χαθούν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έτσι απλά.
Πριν καν προλάβει να ξημερώσει. Πως ξέρεις τι είναι σωστό και τι όχι, τι πρέπει να κάνεις, τι όχι… Πως πρέπει να αντιδράσεις σε καταστάσεις που διαρκώς μεταβάλλονται…Και δίνεις χρόνο, περισσότερο από όσο διαθέτεις. Κι όμως δίνεις… Κι όσο δίνεις τόσο αλλάζουν... μεταβαλλονται και πλεον τιποτα δεν ειναι οπως πρωτα. Στην ζωή δεν ερχόμαστε με
οδηγίες χρήσης, ούτε γνωρίζουμε από τα πρώτα μας βήματα ποιος είναι ο σκοπός της
υπαρξής μας.
Και εγω τι ζήτησα; Λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο να μπορέσω να διορθώσω λάθη που ουσιαστικα δεν έκανα και να μαζέψω τα ασυμάζευτα χωρίς καν να έχω την υποχρεωση να το κάνω! Και δεν μου χαρίστηκε ούτε ένα λεπτο. Ούτε ένα λεπτό. Πάντοτε αργούσα. Ό,τι κι αν έκανα δεν μέτρησε…γιατί άργησα…. Και τώρα; Ναυάγησα μέσα στο ίδιο μου λιμάνι. Πονάω αλλά καμιά καρδιά δεν είναι εδώ να με ακούσει… Μόνο αυτιά βλέπω. Αυτιά και δάχτυλα. Πάνε τα χέρια, γίναν δάχτυλα. Τα στόματα σώπασαν πια. Τι νοημα έχουν οι λέξεις όταν οι μάσκες
πέφτουν. Κι εγώ μέσα σε τόσες μάσκες, πως περίμενα να με αναγνωρίσω όταν την έβγαλα.
Υπήρχαν όμως και μερικοί που δεν είδαν ούτε μία μάσκα μου…κι αυτοί ήταν που με
πλήγωσαν περισσότερο. Αυτοί που τους έδωσα να κρατήσουν το μαχαίρι, και το έμπηξαν απλά για να δουν τα όνειρα μέσα από το αίμα μου να φεύγουν. Και αυτό που δεν
καταλαβαίνω είναι γιατί το έκαναν…Γιατί δεν μου έδωσαν χρόνο όταν τους το ζήτησα;
Γιατί να πρέπει να έχω μέσα στο μυαλό μου όλες αυτές τις εικόνες, που εφιάλτες γίνονται και με τυλίγουν. φωνές που δεν σταματάνε λεπτό. Μέσα σε ένα λεπτό χάθηκε η ζωή μου ολόκληρη, κι όμως δεν μου χαρίστηκε ούτε ενα.
Σαν άνθρωποι επιλέγουμε για σύντροφο μας αυτόν που μας κάνει να νιώθουμε. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μας λάθος. Έτσι την πατάμε. Νιώθουμε τόσα συναισθήματα και τους δίνουμε ένα πρόσωπο κι έτσι αναμειγνύονται μεταξυ τους και μπερδευόμαστε. Τόσο καιρό έψαχνα να βρω το λάθος μου μέσα στα τόσα σφάλματα έτσι ώστε να μπορέσω να το διακρίνω και να το ξεριζωσω από μέσα μου. Και μετά από χρόνια προσπάθειας, το βρήκα.
Για να κρατήσει μια σχέση δεν πρέπει να βρεις τον άνθρωπο που σε φτάνει στα όρια σου απλά και μόνο επειδή μπορεί, αλλά για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις. Να φτάσεις στο άκρο των δυνατοτήτων σου. Οχι του εαυτου σου. Και Είναι εκεί για σένα,δίπλα σου. Ούτε πίσω σου,ούτε μπροστά σου. Με πράξεις, όχι με λόγια. Κι ας κάνει λάθη, για σένα θα τα κάνει. Όπως κι εσύ. Μέχρι να μάθετε. Αρκεί να μένει ακέραιος σε όλα όσα πρεσβεύει. Όλοι μας κάνουμε λάθη. Άλλωστε γι αυτό υπάρχουν. Για να τα κάνουμε και να μαθαίνουμε από αυτά. Γι αυτό φρόντισα να έχω δίπλα μου εκείνον τον άνθρωπο με κάνει να μην νιώθω Να μην νιώθω ζήλια, φόβο, μισος, παραμέληση, ενδοιασμούς.... οταν βγηκαν από την μέση όλα αυτά τα άσχημα, τότε ανοιξε χωρος για όλα τα όμορφα που έρχονται. Γιατί πάντα έρχονται. Ακόμα κι αν απουσιάζουμε. Όπως τα γράμματα που ρίχνει ο ταχυδρόμος κάτω από την πόρτα μας.Πάντα θα έρχονται. Γι'αυτό έμαθα να ξεχωρίζω πλέον τι κρατάω και Τι πετάω. Δεν αφήνω στοίβες πια.
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που υπομένουν έναν άνθρωπο γιατί στο πρόσωπο του βλέπουν την ζωή τους ολόκληρη. Έντονες σκηνές. φωνές. Δάκρυα. Και μετά αγκαλιές, Παθος...ΛΑΘΟΣ. όχι!!!! Δεν φαίνεται από κει το πάθος ή η "αγαπη". Δεν δημιουργείται μέσα από τα νεύρα αλλά από την χημεία. Δεν κρύβεται μέσα σε εγκεφαλικά κύματα. Γίνεται χείμαρρος που σε παρασέρνει. Κι όμως... μένουν εκεί να λησμονούν όσα ποτέ δεν είχαν διότι όλα όσα ένιωθαν ήταν απλά μια φούσκα. Σαν τα ιντερνετικα μέσα που χρησιμοποιούν όλοι σήμερα. Απρόσωπα και ψεύτικα. Τόσα πρόσωπα...Κι ούτε ένα αληθινό. Πόσα σε αγαπάω άκουσαν τα αυτιά μου, Μα ένα δεν ειδαν τα μάτια μου. Μου αρκεί μια ματιά να ξεχειλίζει "σε θελω". Δεν χρειάζομαι την αγάπη αν δεν συνοδεύεται από τον σεβασμό. Δεν χρειάζομαι τα δάκρυα, μόνο τον ιδρώτα. Χαίρομαι που δεν ανήκω εκει...στον κόσμο σας γιατί εδώ έχει την καλύτερη θέα. Δύο μάτια που κοιτάζω και δεν νιώθω τίποτα από όλα όσα κλέβουν την ομορφιά του κόσμου μου. Δεν νιώθω. Και για πρώτη φορά στην ζωή μου αναγνωρίζω στο έπακρο, κάθε μου αίσθηση.
Μπορεί να διώχνω από δίπλα μου ανθρώπους, όμως έχω τους λόγους μου. Κάποτε έφευγα,αλλά έτσι τους έδινα το δικαίωμα να πιστεύουν ότι θα γυρίσω. Η νόμιζαν ότι έχω ανάγκη να ψάξουν να με βρουν. Πολλές φορές τους επιβεβαιωνα κι όλας με το να γυριζω. Πλέον έμαθα το μάθημα μου κι αντί να φεύγω, άρχισα να διώχνω. Τώρα η πόρτα μου έκλεισε και κλείδωσε. Δεν με αφορά αν καταλαβαίνουν η όχι. Όποιος μπήκε, μπήκε. Όποιος βγήκε, Καλή ζωή. Έλεγα κάθε μέρα στον εαυτό μου ότι είμαι καλά, ότι θα περάσει κι αυτό. Σε κάθε μου φόβο,δάκρυ έλεγα αντέχω λίγο ακόμα. Κι έφτασε η στιγμή που τα είπα όλα αυτά κι όντως τα ένιωθα. Κι ας ήμουν μόνος. Έπρεπε. Για κάθε κακο και καλό που έκανα. Πλέον πατσισαμε ζωή μου. Το κοντέρ μηδενισε και πάμε πάλι από την αρχή. Μακρυά από κάθε τι άσχημο και κακο. Ξεβρωμισε το μέσα και το έξω μου και σ ευχαριστώ καθρέφτη μου που πάντα μου έδειχνες την αλήθεια. Σ ευχαριστώ φεγγάρι μου για κάθε σου καληνύχτα. Πάνω απ όλα όμως σ ευχαριστώ εαυτε μου που με κουβάλησες όλα αυτά τα χρόνια και με άντεξες όσο κανεις άλλος...!
Αρκετά πια με τα δάκρυα και τις κακίες. Δεν χωράνε πλέον μέσα μου. Ούτε έξω μου. Τώρα ξέρω. Κι είμαι έτοιμος για όλα οσα ήρθαν και θα έρχονται από δω και πέρα γιατί ξέρω ότι εγώ επιλέγω αν θα είναι καλά...Η κακα... Και τώρα ξέρω. Είμαι έτοιμος.
Κουράγιο ψυχή μου θα το περάσουμε κι αυτό. Δεν αξίζει να αμαυρωθουμε γιαυτο το τίποτα!!! Περάσαμε αλλα κι αλλα! Και τώρα θα τα χαλάσουμε όλα? Το ήξερες μέσα σου όλο αυτό που έγινε, πριν γινει. Έτσι δεν είναι? Το έβλεπες στα μικρά τα γράμματα, το ένιωθες στους σφυγμούς του ψέματος κι όμως ήθελες να πιστεύεις πως Τελικά υπάρχει η μπέσα ανάμεσα στους ανθρώπους. Ναι, υπάρχει... Αλλά όχι σε αυτούς. Ο άνθρωπος φαίνεται μέσα από τις πράξεις του. Μέσα από το λέγειν του, όχι τα λόγια...πρόσεξε...τα λόγια είναι παγίδα.... Υπάρχουν σαν κουρτίνα για να κρύβονται όλες οι βρωμιές. Μην μιλήσεις ούτε Τώρα. Ξέρω έχεις αντέξει τόσα. Ότι αυτό που σου ζητάω είναι τόσο δύσκολο. Σε νιώθω. Αλλά κοίτα τι έχουμε φτιάξει. Και η ζωή δεν σε άφησε Έτσι, έτσι δεν είναι? Σου πήρε αρκετά, αλλά κοίτα τι σου έδωσε. Μπορεί να τα βλέπεις όλα σαν πλαστελίνη.... άμορφη μαλακή μάζα.... ένα τίποτα.... Αλλά κοίτα τι μπορείς να πλασεις με αυτό το τίποτα. Έχεις τα πάντα. Μην τα πετάξεις Έτσι απλά... Όπως έκανες πάντα.. Όσο κι αν φεύγεις για να αποφύγεις τα άσχημα... Τόσο θα σε βρίσκουν και θα έρχονται... Κι όσο σκορπας όλες σου τις δυνάμεις στο να τρέχεις και να φεύγεις τόσο θα σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Γιατί θα έρχονται ξανά και ξανά. Γι αυτό να είσαι σίγουρος. Πάντα θα βρίσκουν τρόπο να έρχονται. Το θέμα δεν είναι να αποφεύγεις τα άσχημα. Η φυγή σε κάνει να μοιάζεις αδύναμο.Η αξία του θέματος ειναι να είσαι δυνατός. Να μείνεις εκεί κι αν τολμούν, ας έρθουν. Αυτή τη φορά τα περιμέναμε....Έτσι είναι! Λίγη ακόμα υπομονή... Κι όλοι θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει. Ξερεις γιατί? Γιατί από σήμερα δεν είσαι μόνος.
Το να μένεις πιστός στον στόχο σου δεν είναι πάντα ευχάριστο.
Βασικά... Δεν είναι καθόλου ευχάριστο! Μακροπρόθεσμα όμως θα το ευχαριστηθείς. Μπορεί να χάνεις γιορτές και γραφικούς περιπάτους... βουτιές μεταμεσονύχτιες και καρδιοχτυπια στην άμμο. Μπορει οι αναμνήσεις σου πλέον να βρίσκονται σε σκονισμένα χρονοντούλαπα και τα όρια σου να έχουν ξεπεραστεί τόσες φορες.....που πια απλά υποδεχεσαι την μέρα με σκυφτό το κεφαλι και προχωράς.... μην λυγιζεις!!! Είσαι στον σωστό δρόμο. Αν νιώθεις τά πόδια σου και τα χέρια σου να τρέμουν Αλλά η ψυχή σου μένει ακέραια, είσαι στο σωστό δρομο. Γιατί όταν φτάσεις στο τέρμα του δεν θα βρεις σιγή και σήψη. Δεν θα δεις καν τέλος. Θα δεις όλα όσα δημιούργησες να παίρνουν μορφή μπροστά σου. Δρομους και παρκα και σπιτια... οτι χωρεσει ο νους σου. Κι ομως εσυ ψαχνεις για "τελος"?
Λένε ζησε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία... μην ενστερνίζεσαι τέτοιες πεποιθήσεις. Το μόνο που θά καταφέρεις είναι να χάνεις την αξία της προόδου. Μέχρι την στιγμη που βρίσκεσαι χαμένος μέσα στους 4 τοιχους σου, να αναρωτιέσαι γιατί μένόυν στάσιμοί οι στίχοι σου. Όλα έχουν ένα αντίκτυπο. Κάθε σου σκέψη που θά γίνει πράξη. Ακόμα και η απραξία. Όλα όσα δημιουργούμε μας δημιούργησαν κ.ό.κ
Μην λυγιζεις. Κοίτα τι κατάφερες. Απλά κοίτα τι έχεις κανει. Όχι τι χάνεις. Τι κερδίζεις να σκεφτεσαι. Είσαι στον σωστό δρόμο. Αυτό να θυμάσαι. Και θα με θυμηθείς! Αν πηγαίνεις μέχρι εκεί που αντέχεις, τότε δεν θα μάθεις ποτέ αυτο που βρίσκεται αυτό που αναζητάς.
10 χρόνια. Τόσα μέτρησα χωρίς να ξέρω καν την ύπαρξή σου. Όσο μικρή κι Αν ήταν. Ήσουν το μοναδικό γεγονός που άξιζε να γιορτάζω κάθε μέρα. Κι όμως... Δεν υπάρχεις. Είσαι όλα όσα ονειρεύομαι και θέλω... Κι όμως δεν σε κράτησα ούτε μια φορά στην αγκαλιά μου. Δεν μπόρεσα ούτε καν να δω πως μοιάζεις. Πώς είσαι. Ήσουν κομμάτι μου. Ένα κομμάτι που δεν θα μπορέσω να δημιουργήσω ξανά. Όχι τωρα τουλαχιστον.10 χρόνια. Τόσα θα μετρούσες κι όλα θα ήταν πιο όμορφα. Αχ στερνή μου γνώση που σε έχω τώρα.... Να σε είχα πρώτα... άραγε ποιο θα ήταν το αγαπημένο σου χρωμα? Τι ομάδα θα ήσουν... ποια λέξη θα επέλεγες για πρώτη... θεέ μου, Γιατί να το μάθω τώρα? Γιατί όλη αυτή η θολούρα να εξατμιστεί τώρα? Τώρα? Που ήμουν τότε και δεν σε είδα να έρχεσαι? Εσένα που θέλω όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου. Εσένα, κομμάτι μου. Πόσα άσχημα έκανα και με άκουγες... Με ένιωθες... Κι εγώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχεις. Κι ας το ήξερα έμμεσα. Δεν σε ενιωσα. Δεν το είχα καταλάβει. Κι όμως... εγώ φταίω που ο ήλιος δεν σε αγκάλιασε ποτέ. Γι αυτό και η ζωή με χρέωσε τόσο πολύ... Να ζω μια ζωη προσπαθώντας να σε δημιουργήσω, χωρίς να μπορώ να το καταφέρω. Αν με ακούς... Δεν σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Να έρθεις στην ζωή μου σου ζητώ να μπορέσω να το διορθώσω. Όπως Κι αν έρθεις. Όπως Κι αν είσαι. Αρκεί να είσαι κομμάτι μου. Να έχω έναν λόγο να ζω Γιατί έχω χάσει κάθε μου ελπίδα. Να έρθεις να σου γνωρίσω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου μήπως κι εσύ μπορέσεις να τον καταλάβεις. Σε αγάπησα πριν καν σε γνωρίσω. Και παρόλα τα λάθη μου. Εσύ θα ήσουν το μόνο μου σωστό. Γι αυτο και εγώ σου υπόσχομαι ότι κάθε μέρα θα γίνομαι καλύτερος. Μέχρι τη στιγμή που θα δω την περηφάνια στα ματια σου μέσα. Κι αυτό θα μου προσφέρει την ηρεμία που αναζητώ. Δεν με νοιάζει η ευτυχία. Άλλωστε δεν είναι παρά μονάχα προάγγελος πληγών. Να έρθεις θέλω. Και να φέρεις μαζί σου όλα όσα έχασα Αλλά και ολα οσα δεν κατάφερα ακόμα να αποκτήσω.
